Toen ik vijfentwintig jaar geleden nog als onzekere puber rondbanjerde op de middelbare school was mijn geaardheid nergens in beeld. Niet voor de buitenwereld althans. Hoewel ik heus al wist hoe de vork in de steel zat, dacht ik klasgenoten te kunnen misleiden met m’n By Katja-agenda, die van Katja Schuurman dus. Dat ik de plaatjes van de krullenbol binnenin echter overplakte met knipsels van Leonardo DiCaprio en Ryan Phillippe was mijn geheimpje.

Soms werden m’n plaksels toch ontdekt en brabbelde ik dan maar vrij onnozel uit dat de hotties hun weg naar die agenda hadden gevonden omdat ze goed konden acteren. En absolute voorbeelden. Dat ‘t voor mij ordinaire sekssymbolen waren liet ik vakkundig achterwege. Of eigenlijk voelden ze als meer dan dat. Ik was volledig in de ban van alle hunks die ik kende van televisie of uit de bioscoop. Niet alleen Leo en Ryan, maar ook voor Brad Pitt, Jonathan Taylor Thomas en Kerr Smith voelde ik diepgewortelde verliefdheden. Wilde werkelijk álles van ze weten, speurde de Break-Out! of HitKrant af naar posters en was oprecht bedroefd als Avril Lavingne groots tussen de nietjes stond afgedrukt. Het was een soort aanbidding op ‘t randje van obsessie. Ik wilde de grond kussen waar ze op liepen, mijn enige doel was om ze ooit recht in de ogen te kunnen aankijken. Verder dan hun looks keek ik vanzelfsprekend niet en afgezien hun vermogen om overduidelijk lust op te wekken, hadden ze vrijwel niets gemeen. Ja, het waren allemaal mannen. Die de genetische jackpot gewonnen hadden. Einde.

Flash forward van 1999 naar 2024 en ja: er zijn nog steeds dagen dat ik doelloos ochtenden scrollend doorbreng op de Instagram-feed van Ryan Phillippe. Nou is dit exemplaar met de vijftig in het vooruitzicht behoorlijk goed geconserveerd. Of herstel: hij wérkt er enorm hard voor. Andere bewoners van m’n vroegere rukbunker behoren al een eeuwigheid niet meer tot m’n dagelijkse routine. Tegenwoordig houd ik me -beroepsmatig maar ook privé- vooral bezig met de Hollywood heartthrobs van nu. Je zult het namelijk niet geloven, maar ze fungeren serieus als de sociaal-culturele barometers in mijn bestaan. En dus valt er prima af te lezen aan de hunks die worden aanbeden hoe ‘t is gesteld met de veranderende aard van mannelijkheid en seksualiteit.

Zo is de 48-jarige acteur Pedro Pascal sinds enige tijd de hoofdpersoon van talloze geile vrouwen en gays op TikTok. Knap absoluut. Charmant ook. Maar niet van het niveau klassieke HitKrant Hittegolf Hunk. Die vlieger gaat overigens ook niet op voor Jeremy Allen White. Niet bijzonder lekker, maar charming as hell. Jarenlang was ie mijn stiekeme boy crush, maar sinds Jeremy dankzij hitserie The Bear zo’n beetje alle acteerprijzen wint en ook nog eens door Calvin Klein in strakke onderbroekjes op billboards is gezet, loopt de hele wereld met ‘m weg. Terecht.

De moderne hunk is gevoelig, lief, niet vol van zichzelf en dankbaar. Een zacht ei én licht vrouwelijk, maar wel in ‘t bezit van ‘n sixpack en goedgevulde slip. Afdeling Harry Styles, Tom Holland en Timothée Chalamet zeg maar. Appetijtelijk en succesvol, maar allemaal met een bepaald gevoel van droevenis over zich heen, alsof ze zich niet onder willen dompelen in perfectie. Uitgesproken voorstanders van LHBTI-rechten (de zus van Pedro Pascal is trans hallo?) en andere sociale onrechtvaardigheden. En ze zien er niet uit alsof ze stuk voor stuk uit dezelfde Amerikaanse hottie high school-fabriek zijn gepompt. We wéten al dat er een randje aan ze zit, scheelt weer, dan hoeven we daar niet à la een dronken en losse handjes hebbende Brad Pitt en dito Johnny Depp op latere leeftijd door teleurgesteld te worden.

Meer bereikbaar, zoals de ‘echte’ man, dat zijn de hunks van nu. Een prachtig mooie gedachte, echt waar, maar ik ben toch meer van de oude garde. Het loketje sokken in de onderbroek, onrealistische belichting en Photoshop. Een full-blown posterboy moet een tikkeltje onbereikbaar zijn vind ik en niet óók gewoon naast je op de bank kunnen zitten. Gelukkig is het een kwestie van tijd en gaat de wind weer draaien. En die blaast uiterst nostalgisch een geheel nieuwe lading hete hunks onze kant op. Eén van de zekerheden in ons bestaan die we echt nooit zullen verliezen.