Dit is mijn veilige plekje op het internet. Waar ik met gezellige tekeningen en columns een kleine blik in m’n rommelige hersenpan probeer te geven. Door de jaren heen heb ik hier heus de nodige diepe dalen omschreven, maar meestal poog ik het positief te houden. Eindigen met een lichtpuntje. Dat wilde ik nu, met 2024 ongeveer op de stoep ook doen, maar het lukt me niet. Want ook al gaat het met mij echt meer dan prima, ik maak me zorgen. Om anderen, om de wereld, om ons mensen.

Stel je voor: het leek ons in de herfstvakantie een goed idee om op vakantie gaan. Naar Hongarije. Tuurlijk, enorm veel gedoe met mensenrechten bla bla, maar óók een prachtig land. Qua natuur en cultuur that is. En zo op het eerste gezicht ís het dat ook echt. Maar toen ik met mijn gezin (twee mannetjes en een zoon) na een weekje vertier besloot om nog éven een dorpje in te gaan voor wat last-minute souvenirs voor vertrek gebeurde het. In een schattig winkeltje vol overwegend turquoise troep stond ik vrijwel bij iedere ketting, magneet of steen te gillen, terwijl manlief en kind zich met serieuze zaken bezighielden. Lees: speelgoed. Enfin de eigenaresse van ‘t zaakje maakte vanaf de kassa een gezellig kiekje van ons tafereel. En nog één. En nog één. Tien foto’s achter elkaar werden er geklikt op haar iPhone. ‘Wat leuk, vast voor haar Facebookpagina’, dacht ik nog. Vrij naïef bleek later. Want ik me diezelfde avond pas écht goed ging verdiepen in de lhbti-rechten in Hongarije ontdekte ik pas dat je als homoseksuele ouders tegen de hernieuwde grondwet ingaat. En dat vrienden, buren, kennissen, maar dus ook gezellige eigenaresses van toeristenwinkeltjes, je gezinnetje anoniem kunnen verlinken bij de politie. Want je bent strafbaar.

Natúúrlijk heb ik niet onder een steen geleefd en wist ik dat het voor transmensen onmogelijk is om in Hongarije een fatsoenlijk leven te hebben en dat voorlichting over homoseksualiteit in het land niet mag worden gegeven op scholen. Maar toch, dit voelde zo angstig, eng en dichtbij. Héél eventjes voelde ik me een fractie van een seconde niet die gezegende witte man uit Nederland. Met al zijn privileges, kansen en rechten. Die al zijn hele bestaan in vrijheid leeft en zich in het dagelijks leven geen seconde afvraagt of ie iets níet kan of mag doen, op basis van zijn geaardheid. Je weet wel, dat aangeboren detail. Waar vrij weinig aan te doen valt. Maar goed, de volgende ochtend stapten we de auto in, reden terug naar huis en toen we de grens met Oostenrijk waren overgestoken slaakte ik toch een klein zuchtje van opluchting. Dat was dat.

Maar dat was het dus niet. Zo werden er sinds die vakantie bijvoorbeeld in Italië namen van niet-biologische lesbische moeders van geboorteaktes gehaald. In Rusland (ik weet het, maar toch) werd de internationale lhbti-beweging als een terroristische groepering bestempeld waarna prompt talloze gaybars werden bestormd. En in Polen is goddank eindelijk een nieuwe regering gevormd die een einde kan en wil maken aan de zogenaamde lhbti-vrije zones in het land. Mocht het je nog niet opgevallen zijn: het wordt je wereldwijd steeds moeilijker gemaakt om te zijn wie je bent. Of wie je zou willen zijn.

Helaas kan ik uit eigen ervaring melden dat het dichter bij huis óók niet altijd even geweldig gaat. Want ja, we hebben het goed, maar ook hier worden er mensen bedreigd met de dood. Met hun leven. Omdat ze toevallig als mannetje getrouwd zijn met een andere man. En het dan óók nog eens in hun hoofd gehaald hebben om een kínd op te voeden. Om te kotsen vind ik dat soort reacties. Net zoals het feit dat er kinderen bij onze zoon in de klas zitten die ‘homo’ nog zonder pardon of met enig gevoel van schaamte inzetten als scheldwoord. Want dáár begint het mensen, bij de jeugd. Bij onze kinderen. Dát is onze toekomst. We can do better.

Weet je, we kunnen de wereld niet redden of veranderen in één dag. Of misschien valt ie überhaupt niet meer te redden. Maar wáárom blijft het toch zo’n verdomd moeilijk concept om íedereen in z’n waarde te laten? Om oprecht blij te zijn met ‘t feit dat iemand een leven kan leiden dat ‘m gelukkig maakt. Ook al sta je er zelf ideologisch niet achter. Ik heb ook respect voor jou. Jij mag er ook zijn. Zelfs als je mijn manier van leven tot in je laatste vezel verafschuwt, ik ben er voor je. Laten we er in 2024 alsjeblieft een tikkeltje meer voor elkaar zijn? Een héél klein beetje is al genoeg. We moeten ergens beginnen. Happy Holidays!