Heerlijk moment: vlak voordat ie écht in slaap valt tref ik zoonlief altijd aan in z’n bedje, volledig verzonken in z’n uitpuilende collectie Donald Ducks. Hij heeft een behoorlijk aantal om uit te putten overigens, want ook deze trooper had jarenlang een abonnement en ook de vergeelde edities van de generaties voor mij heb ik ooit geclaimd. Serieus één van de vele, vele, vele, vele voorbeelden van titels die altijd bij ons zijn gebleven of juist weer een zoveelste comeback maken. Om te smullen.

Want of het nou gaat om The Lion King, Teenage Mutant Ninja Turtles, Barbie, Transformers of Indiana Jones: de gemiddelde mediamaker zet groots in op nostalgische kost. En we vreten het allemaal. Niet alleen de ‘nieuwe’ producties overigens, vooral de talloze klassiekers op streamingdiensten worden het meest bekeken. Begrijp ik volkomen: mijn dag is niet compleet zonder dat ik er minstens één aflevering van Desperate Housewives of The Golden Girls doorheen heb gejaagd. Niet alleen qua films en series trouwens, ook uit gegevens van Spotify blijkt dat ruim zeventig procent van alle geluisterde muziek als ‘oud’ geclassificeerd kan worden. En ja, natúúrlijk voelt het goed om terug te denken aan die warme herinneringen van vroeger bla bla bla. En maken we ons massaal zorgen om de toekomst, financiën en oorlog. Dan helpt er echt niets beter dan met een dekentje op de bank ‘t zoveelste tripje down memory lane te maken. Maar er is is méér aan de hand.

Ik ben namelijk -net als het grootste gedeelte van de wereldbevolking- aartslui. En dus vind ik het behoorlijk prettig om bij een tv-serie niet enorm op te hoeven letten. Of te bedenken wie er ook alweer bij wie hoort. Dat Carrie Bradshaw in And Just Like That… nog gewoon de Carrie Bradshaw is zoals we haar kennen bijvoorbeeld. Love it. Beetje ouder, maar dat is dan ook alles. En bij het loketje vaderschap vind ik veel facetten daarvan al ingewikkeld genoeg, wel zo prettig dat me dan niet óók nog moet verdiepen in allerlei nieuw speelgoed, tekenfilms en bijbehorende personages. Dat Mario en Luigi en Princess Peach er nog altijd zijn, wat een feest. Dat m’n kind zich uren kan vermaken met exact dezelfde Transformers als waarmee ik me in de jaren negentig uitleefde, fantastisch vind ik het. En waar Transformers staat kan je ook Power Rangers lezen. Of DuckTales. Of Winnie the Pooh. Nou ja, you get the point.

Je begrijpt: ik ben dan ook in opperbeste stemming dat ruim vijfentwintig jaar na de laatste aflevering van de tekenfilmreeks van X-Men er een vervolg komt op Disney+ vanaf vandaag. En niet weer de zoveelste hervertelling of nieuwe versie, het gaat daadwerkelijk om een vers seizoen dat metéén verdergaat na de gebeurtenissen uit 1997. In dezelfde stijl geanimeerd zoals vroeger. Een makkelijkere klus om te klaren dan bijvoorbeeld ‘t maken van nieuwe seizoenen van Will & Grace en Frasier, mensen worden nou eenmaal ouder, maar toch: meer van dit graag. Van Spider-Man tot zelfs De Snorkels. Het maakt niet alleen het toetreden tot de belevingswereld van m’n kind echt stukken makkelijker, ik voel me er ook zelf weer eventjes ‘n koter door. Alsof het een soort fontein der eeuwige jeugd is. En daar willen we ons uiteindelijk allemaal in onderdompelen, niet?