Licht uit, spot aan.

Ondanks dat de achterban hier waarschijnlijk niet enorm blij mee gaat zijn, val ik toch maar meteen met de deur in huis. Ik háát het Eurovisie Songfestival. Want hoewel ik qua gay cliché’s behoorlijk goed scoor door het aanbidden van diva’s en zo’n beetje iedere wijvenserie verslindt, is het liedjesfestijn een behoorlijke blinde vlek. Eigenlijk is Céline Dion ‘t enige goede dat het Songfestival in al die jaren voortgebracht heeft vind ik. En ABBA misschien.

Het is overigens niet zo dat ik ‘t nooit geprobeerd heb hè? Vroeger met de familie op de bank, met scorekaarten en alles. En later met vrienden in de kroeg, helemaal hysterisch. Maar ik kreeg er precies hetzelfde gevoel van als kijken naar een voetbalwedstrijd: die vreemde eend in de bijt. Liever zag ik dan de zoveelste herhaling van Dawson’s Creek. Of The Golden Girls. Zo ongeveer hoe mijn tv-avond er gisteren dan ook uitzag.

Waarschijnlijk is het m’n leeftijd, maar ik krijg steeds meer het gevoel dat er écht belangrijkere dingen in de wereld zijn dan je druk blijven maken over de valse noten van de Nederlandse Songfestival-inzending. Dat problemen als armoede, de bizar snelle opwarming van de aarde en journalisten die al dan niet levend uit oorlogsgebieden gehaald moeten worden te weinig on top of mind zijn. En ja, ik weet heus dat dit hyper hypocriet klinkt van iemand die z’n zorgen begraaft door met z’n hoofd in eeuwenoude tv-series te duiken. En teruggaat naar een tijd waarin het allemaal niet zo enorm gecompliceerd leek. Maar toch.

Ik begeef me daarmee in een vreemde spagaat. In het leven. En krijg ik ineens van die gekke ideeën in mijn hoofd dat ik misschien Rechten zou moeten gaan studeren. Om als advocaat de echte mens bij te kunnen staan. Eerlijk is eerlijk, ik had nét alle seizoenen van Ally McBeal weer gekeken toen dit besef bij me oppopte. O en Kim Kardashian deed vanzelfsprekend ook een duit in het zakje. Of een koffiehuis beginnen, ook een idee. Een beetje zoals Central Perk uit Friends. Want tsja, mensen moeten tóch eten en drinken, niet? Overprized, dat dan weer wel.

Misschien ben ik spontaan in een vroege midlifecrisis terechtgekomen? Zou best kunnen. Veertig geworden, heb een oorbel én een beginnend snorretje. En wil méér uit het leven halen dan wat het nu is. Het voelt alsof ik een belangrijke stap vooruit moet zetten, maar weet nog niet welke kant op. En of dat juist meer, of volledig úit de spotlights gaat zijn. Maar mezelf meer uitspreken is sowieso altijd een goed plan. Wellicht kan ik mijn willekeurige levenswijsheden in een Songfestivalnummer gieten volgend jaar? En strak in pak optreden voor een wereldpubliek? Niet dat ik kan zingen, maar hé, ik maak de scene tenminste wél trots. En beter dan Mia en Dion is het sowieso honderd procent.

In categorie: De Leven, Prins Eric

Over de auteur

Geplaatst door

Hoi, ik ben Eric de Munck. Journalist, schrijver, presentator, entertainmentdeskundige en columnist. Maar daarnaast ben ik voor een kleiner gezelschap vooral bekend als zwaarmoedige huismus, enorm ja-zeggende vader, trotse boerenpummel en eeuwig struggelende fitboy.