Het gesprek met zoonlief in de auto vanmiddag kwam op religie terecht. Vreemd denk je misschien, I know. Maar we reden langs een kerk waar een begrafenis ging beginnen, lijkwagen, kist, God… zodoende. Dat ik niet in de Heer geloofde klets klets, de Bijbel achterhaalde materie is bla bla. ‘Maar gelóóf je dan helemaal nergens in pappie?’, vroeg ie me uiteindelijk met zijn hoopvolle oogjes op me gericht. ‘Tuurlijk wel lieverd, ik geloof in Oprah, dat is míjn Godin’, waarna ‘t onderwerp vol vraagtekens abrupt werd afgesloten. Jammer wel, want over O kan ik dágen praten.

Gelukkig werk ik voor RTL Boulevard en heb ik dat de afgelopen week meer dan genoeg mogen doen. Maar toch, ook op deze plek verdient Oprah Winfrey wat speciale aandacht op d’r zeventigste verjaardag. Want ik meen het serieus: alles wat deze vrouw me toentertijd vertelde deed ik, vond ik ook echt. En ze kwam zomaar ‘t leven binnen. Samen met Brooke & Ridge uit The Bold en Holden & Lily uit As the World Turns behoorde de talkshowkoningin tot m’n dagelijkse tv-kost. Sinds de start van The Oprah Winfrey Show haalde ik mijn kennis never ever meer uit boeken. Nergens voor nodig, want Oprah besprak toch álles wat ik wilde weten. En waar mijn klasgenootjes soms met rode oortjes door de HitKrant en Break-Out bladerden, wist ik al van de hoed en de rand. Niet dat het ranzig werd in die iconische tv-studio’s in Chicago, naar het ordinaire trash-niveau van Jerry Springer zakte Oprah niet één keer. Niet alleen kreeg ik de belangrijkste levenslessen via de beeldbuis, ook was ze gevoelsmatig bij iedere stap in m’n bestaan aanwezig. En ik bij die van haar, want als íemand het veelvuldig over zichzelf kon hebben, was het O wel. Vijfentwintig jaar lang tot ze in 2011 verdween. Met het stoppen van The Oprah Winfrey Show kwam er tevens een einde aan de meest geweldige en machtigste periode uit haar leven. En kregen wij kijkers nooit meer zoiets terug.

Want ja, ze heeft haar eigen zender in Amerika, had twintig jaar een tijdschrift, speelde in films, was enorm machtig met haar Book Club en tegenwoordig heeft Oprah nog een website, app en nieuwsbrieven. Natúúrlijk is ze nog steeds hot en doet ‘t er enorm toe wat ze vindt, maar ik mís haar gewoon. Af en toe beluister ik nog een podcast of ben ik úren zoet op YouTube met ‘t scrollen naar fragmenten. En als het gemis zo enorm is, tref ik mezelf ineens aan op de grond van mijn werkkamertje, omcirkeld met oude nummers van O: The Oprah Magazine.  Dat voldoet wel eventjes aan m’n cravings, maar de gedachte dat ze ouderwets nog elke dag bij ons had kunnen zijn maakt me dan toch wel sip. Ondanks deze heuglijke feestdag. Maar dat komt denk ik vooral omdat er niemand is die haar heeft opgevolgd. Of ook ooit kán opvolgen. En sowieso: het is een tijd die ver achter ons ligt. The Oprah Effect is misschien nog wel voelbaar, enorm gezelliger is ‘t er níet op geworden.

Overigens begríjp ik haar wel hoor, ze is vandaag zeventig geworden. 70! Oprah Winfrey heeft in die jaren zo enorm veel voor de wereld betekend, waarom zou ze zich dan óók nog moeten bezighouden met de basale wensen van tv-kijkers zoals mijzelf en miljoenen huisvrouwen verdeeld over de rest van de planeet? De belangrijkste levenslessen zijn toch voor eeuwig: hoe je ‘t beste uit elke dag moet halen, waar je ideale man aan moet voldoen. En dat zelfs voor het oog stabiele types zoals Tom Cruise zich vólledig kunnen laten gaan. Dat eten haar favoriete drug is maar ze tóch op haar zeventigste strak in het pak zit. Maar vooral: een spiegel voorhouden. En laten zien dat er in ons allemaal een vleugje Oprah verstopt zit. En dat wat er ook op je pad komt, je kan écht altijd weer gelukkig worden. En ‘t succes vinden. Dat Oprah Winfrey daar zelf het wandelende voorbeeld van is helpt nogal, maar toch: dat zijn voor mij alle eigenschappen die een God dient te bezitten. Die schaamteloze zelfpromotie en drang naar het commerciële neem ik bij O graag voor lief, de Bijbel is óók allesbehalve zuiver.