Het filmpje duurt bijna een half uur, maar toch gooi ik die tijd zo’n beetje iedere dag weg om ‘m weer opnieuw te bekijken. En wederom. En dan nog een keertje. Of in ieder geval een gedeelte ervan: Every Opening Sequence heet ie. Van ER. Niet alleen één van de langstlopende ziekenhuisseries ter wereld, wat mij betreft de allerbeste. En sowieso met de meest briljante tune.

Met de talloze herhalingen die via Net5 en RTL 8 over ons heen worden gestort zou je bijna vergeten dat het alweer dertig jaar geleden is dat ER voor het eerst uitgezonden werd. Het lanceerde niet alleen de carrières van onder andere George Clooney en Julianna Margulies, de reeks zette ook de toon voor een nieuwe soort standaard op televisie: die van absolute kwaliteit die niet zou misstaan bij een grote Hollywoodproductie. Op zich niet heel vreemd als je bedenkt dat de grootheden Steven Spielberg en Michael Crichton ER in de jaren zeventig al ontwikkelden als film, maar na ‘t eerste script er twintig jaar later (!!!) besloten er in 1994 een tv-serie van te maken. De rest is geschiedenis: ER was vijftien seizoenen lang een gigantische hit. En niet alleen de kijkers liepen met de serie weg, ook de cast en crew hebben niets dan lof over hun tijd in de tv-studio’s. Sterker nog: álle grootheden die zijn begonnen in ER en de serie al lang en breed hadden verlaten, keerde terug voor de laatste afleveringen in 2009. Niet beperkt tot George en Julianna, maar ook Noah Wyle, Sherry Stringfield, Eriq La Salle en Anthony Edwards waren present om afscheid te nemen. Al was dat nooit definitief, want ER is onophoudelijk onder ons gebleven.

Een bijzonder concept vind ik ‘t altijd: de ziekenhuisserie. De perfecte setting om alle lagen van de samenleving bij elkaar te laten komen. Sinds Medisch Centrum West (‘t drama dat toevallig genoeg in Nederland eindigde vlak voordat ER aan de andere kant van de plas zou beginnen) had ik al een zwak voor ‘t genre. Hoewel dat niet helemáál als een verrassing kwam, met zowel een vader als een moeder met een medische achtergrond en werkzaam in hetzelfde ziekenhuis was ik genetisch enigszins geladen. We gingen bij Sinterklaas op bezoek in the hospital. En ik weet nog levendig dat m’n ouders videobanden van echte operaties afspeelden thuis om daar dan vervolgens gezellig over na te kletsen. Tijdens het avondeten. Héél gek, maar dat heeft ‘t een soort ritme opgeroepen dat ik bij ‘t aanzicht van ook maar een druppeltje bloed spontaan begin te kokhalzen. En ook die typische ziekenhuislucht staat me allesbehalve aan. Ook bizar, aangezien ik er m’n halve jeugd heb doorgebracht. En ik zo’n beetje iedere Carnaval als arts, verpleger of iets in die categorie naar buiten stapte. Maar toch, ondanks die gruwelijke gruwel vind ik het nog steeds een fantastische plek om te zijn. Nergens zie je zo enorm veel verschillende mensen bij elkaar, is altijd iets aan de hand. De verhalen stapelen zich op, zonder dat je er ook maar iets voor hoeft te doen.

Vreemd vind ik ‘t dan ook dat er tot op de dag van vandaag vrijwel nooit een briljante ziekenhuisserie in de stijl van ER in Nederland is gelanceerd. Er zijn pogingen gedaan, maar het is wat mij betreft nooit ‘t standje snijden in kipfilet en rammelend bordkarton ontstegen. Sowieso staat de teller wat betreft ziekenhuisdrama van eigen bodem op een armoedig peil. Producties als Centraal Medisch Centrum, Hartslag en IC werden vaak na enkele seizoenen al van de beademing gehaald, zonder enige kans van overleven.  Een lang bestaan zoals Grey’s Anatomy (twintig seizoenen and still counting) en ER (vijftien seizoenen) lijken nog niet voorbestemd in de Hollandse polder. Gelukkig krijgen we van SBS 6 dit jaar een klein beetje hoop met de wederopstanding van Medisch Centrum West. Laten we hopen dat er veel liefde in deze nieuwe versie zit. En nog meer budget, dan kán het wel iets worden. En anders zit er niet anders op en moet ik één van mijn ambities dan toch echt gaan najagen: zélf een ziekenhuisserie verzinnen. Of beter nog: de scripts van ER aankopen, want die kunnen nog makkelijk mee met een vleugje opfrissing. Vanzelfsprekend speel ik dan zélf de hoofdrol, kotszakje mee en gaan.