De meeste evenementen in de categorie borrels, feestjes en partijen moeten het al jarenlang zónder mijn aanwezigheid stellen. Verrassend genoeg niet alleen door ‘t sociale ongemak dat ik ervaar bij grote groepen mensen, het totále gebrek aan stijl of klasse op kledinggebied is de feitelijke boosdoener.

‘Roep me maar als je klaar bent met douchen dan kom ik direct naar je toe’, zei manlief voorafgaand aan de eerste kerstborrel van RTL Boulevard in pakweg zo’n vijf jaar waar ik mijn gezicht daadwerkelijk zou laten zien. Dus nog enigszins nadruppelend met alleen een onderbroekje en sokken aan, stond ik uiteindelijk voor hem. Zoals die ene scène uit The Devil Wears Prada waarbij Stanley Tucci het ene na het andere modieuze kledingstuk naar de clueless Anne Hathaway werpt, ging het er angstig hetzelfde aan toe. Maar dan thuis. En met allemaal kleren van hem. Enigszins veilig in het zwart, maar van top tot teen volledig strak in pak én de lak liep ik vervolgens zelfverzekerd de deur uit. Om vervolgens het ene na het andere compliment over m’n outfit in ontvangst te nemen van collega’s. Credits gevende waar ze thuishoren vanzelfsprekend.

Twee dagen daarvoor stond ik voor diezelfde kast, sans echtgenoot present. Ik besloot dat het voor de tweewekelijkse opname van De BLVD Podcast best prima was om mijn veel te wijde, knaloranje hoodie van Boulevard aan te trekken. Want ondanks dat ik weet dat er ook video’s gemaakt worden, gaat het tenslotte om de audio. Fout! Toen ik mijn co-host Bridget zag binnenschrijden in een outfit die rechtstreeks van de Paris Fashion Week leek te zijn gerukt, schaamde ik me toch. En stak m’n rode kop vervolgens nog heftiger af tegen dat felle oranje. Ik lach op de foto’s als boer met kiespijn. Mijn enige gedachte is op zo’n moment: ‘fuckerdefuckerdefuck, had ik dit verlepte Koningsdag-vest dan tenminste niet heel even kúnnen strijken?’, maar helaas is dat schip dan al lang en breed uit de haven vertrokken. En weet ik dat het twee weken later bij dezelfde gelegenheid niet anders gaat zijn.

Eigenlijk zit er gewoon geen modieuze vezel in dit lijf. Ik zie kleding voornamelijk als verlengstuk van m’n persoonlijkheid: een compleet rommeltje en behoorlijk aan de kreukelige kant. Fatsoenlijk winkelen voor mezelf doe ik al sinds 2001 niet meer. En gaten, scheuren of andere materiële schade aan een tenue vormen voor mij geen enkel bezwaar om de stukken niet tóch nog aan te trekken. De setjes die ik in de studio van RTL Boulevard heb hangen vormen als enige in mijn bestaan één geheel. In letterlijke en figuurlijke zin.

Lange tijd vond ik dit allemaal best prima en viel het niet onder het kopje ‘verdient aandacht’ in mijn agenda des levens. Maar ja, het is nu officieel 2024 en wat is de start van een gloednieuw jaar zonder keurige voornemens. Dus dit is er eentje van mij: stijl ontwikkelen. En omdat ik inmiddels de veertig ruimschoots ben gepasseerd en precies weet waar mijn krachten wél en absoluut niet liggen, is dit bij voorbaat een kansloze missie. Maar ik blijf de behoefte houden aan troostend textiel, want ik weet heus dat je lekker voelen ook te maken heeft met de looks.

Dus paste ik mijn voornemen een tikkeltje aan: 2024 moet het jaar worden dat een stylist zich over mijn uiterlijk mag buigen. Voor televisie misschien een likje verf en even een andere afslag, maar vooral privé. En Thank God lig ik elke nacht met iemand in bed die ongelogen íedere trend kent en mode ademt. Dus is ‘t moment aangebroken om zijn herhaalde aanbod om voor me te gaan winkelen maar eens aan te nemen. En me door hem te laten aankleden. Dat levert op meerdere fronten wellicht enorm veel prettigs en positiefs op. Happy New Year! ✨