Met ons tienjarige huwelijksjubileum in het vooruitzicht waren er de afgelopen periode talloze scenario’s die de revue passeerden wat te doen. Onze geloften vernieuwen? Mooiere ringen aanschaffen? Of eindelijk weer eens een grandioos feest geven met z’n tweeën. Is het allemaal niet geworden, in plaats daarvan hebben we vlak voor die mijlpaal samen besloten om uit elkaar te gaan.
Dat is vanzelfsprekend niet het script waar we voor ingetekend hebben, maar al wel lange tijd de afloop waar we saampjes stiekem op afstevenden. Iets met de Titanic en een ijsberg zeg maar. Er moest een breuk komen, we wisten alleen niet wanneer. Nou, nu dus.
Er is in ‘t afgelopen decennium echt gigantisch veel gebeurd in onze levens. Van prachtige momenten zoals de geboorte van onze zoon, tot buitengewoon diepe dalen waarin ik de volgende ochtend eigenlijk niet meer wakker wilde worden. Dat doet iets met een mens, met een huwelijk, met de liefde. En als uiteindelijk blijkt dat je na allebei keihard aan jezelf gewerkt te hebben, niet meer blij (genoeg) bent met de ander, dan moet je scheiden. Vind ik. We zijn uiterst clichématig beiden een andere richting uitgegroeid. Ik geloofde daar nooit in, maar weet nu dat het bestaat.
‘Je papa’s zijn niet meer verliefd op elkaar, maar houden nog steeds allebei onwijs veel van jou’, dat was de boodschap zoals we ‘m naar ons achtjarige zoontje brachten. Een vreselijk bericht om aan een kind te melden. Met de vechtscheiding van m’n ouders na dertig jaar nog steeds vers in mijn geheugen, gunde ik Stach een andere toekomst. Gelukkig krijgt hij die ook. Want Silas en ik gaan het principe living together apart uitproberen. Op de vraag ‘Gaan jullie nu dan scheiden?’ konden we dus volmondig nee zeggen. Want ook al zijn we geen setje meer, we blijven onder één dak de beste ouders voor ons kind uithangen. Zo lang dat ons lukt en goed blijft voelen.
Want hé, als Gwyneth Paltrow en Chris Martin het konden, dan wij ook. Conscious Uncoupling heet dat, heerlijk chique. Maar het komt er vooral op neer dat we níet meteen drastisch met haat en nijd allebei ergens anders gaan wonen en elkaar daarna alleen nog maar non-stop voor rotte vis uitmaken. In plaats daarvan blijft veel bij het oude, maar stellen we daarbij grenzen. Ik heb mijn eigen slaapkamer inmiddels, maar als het uitkomt eten we met z’n drietjes en gaan we als gezin op vakantie. Want dat de liefde tussen ons verdwenen is, betekent niet dat ik Silas niet meer lief vind. Het omgekeerde daarvan juist: ik wil dat het goed met hem gaat en ik gun hem -oprecht- de wereld. Een vlieger die andersom óók opgaat.
We doorlopen het scheidingsproces op een slakkengangetje als het ware. Vooral voor onze zoon, maar ik moet zeggen dat het míj ook wel bevalt tot nu toe. De spanningen zijn weg, de verwachtingen ook. We hebben een moeilijke, maar moedige beslissing genomen. Daar pakken we nu op door. In alle rust en belangrijker: in harmonie. Dat is heus anders geweest in de afgelopen jaren kan ik je melden. Ons huwelijk en onze relatie zijn geschiedenis, maar de toekomst als gezin absoluut niet, dat heeft een open einde. En als de eeuwige soapfanaat ben ik logischerwijs dól op cliffhangers zoals deze.
