Na een lange -en tegenwoordig ook nog eens bloedhete- zomer, kijk ik persoonlijk al sinds de eerste vakantiedag in juli uit naar de herfst. Het moment waarop m’n favoriete series weer beginnen, die fonkelnieuwe jas eindelijk eens aankan, maar vooral: waarop het leven zich weer voornamelijk bínnen afspeelt. Na veertig jaar nog steeds mijn favoriete seizoen om te zijn.
Want natúúrlijk ga ik intens lekker op de tropische temperaturen van ‘t hoogseizoen. Op slippers banjerend naar de ijssalon, hele dagen buiten zijn om met het zand tussen je tenen huiswaarts te keren. En minder bezig zijn met de klok, maar vooral met de tijd samen. Zonder al te veel verplichtingen. Of een kalender. Maar uiteindelijk is het feit dat de zomer eindig is, waarom ik het zo fantastisch vind. Hoe je het namelijk ook bekijkt, de herfst staat in september altijd weer voor de deur.
Het najaar voelt voor mij als een onbeschreven herfstblad. Zo’n moment in het leven waarbij alles weer (opnieuw) begint en openligt. De boterhammetjes in de ochtend moeten weer gesmeerd, het fietsen naar school is weer een vast ritueel elke ochtend en om vijf uur sta ik true housewife style achter het fornuis, want we moeten op tijd eten, het ‘echte’ leven is weer aan. En dat geeft dan weer een gevoel van controle, alsof ik niet alleen weer de touwtjes in handen heb, er bestaat ook een beetje meer tijd voor mezelf.
Die me-time heb ik het ‘5 Uur Show-gevoel’ genoemd. Enigszins lastig uit te leggen, maar ‘t komt neer op dat prettige gevoel van einde middag, begin avond. Vroeger begon toen altijd De 5 Uur Show op RTL 4 met Viola en Catherine. Dat was als puber het moment dat m’n huiswerk klaar was en de hele avond nog voor me lag, tegenwoordig begint het vanaf een uurtje of vijf het gezinsleven écht. Dus samen eten, het hele spektakel van douchen en ‘t naar bed gaan, boekje lezen. Dat idee. En dat er volgens nog een hele avond in de duisternis aan zit te komen, die gereserveerd is voor lezen, films, ontspanning. Vanzelfsprekend met zacht licht, kaarsjes en een flakkerend haardvuurtje. Inclusief een gigantische pot thee.
Ook omvattend in dat ‘5 Uur Show-gevoel’ is de gezelligheid van de herfst. Een kleurenpalet van bruin, rood, oranje en geel in huis. Knusjes een extra deken op bed. En gemoedelijke stukjes op tafel met kaarsen, blaadjes, mos, paddestoelen en pompoenen. Zoals de studio van De 5 Uur Show er het hele jaar lang uitzag. Net als álle decors in As the World Turns trouwens. Voor het einde van die soap steek ik nog steeds regelmatig een waxinelichtje op. Niet één enkele tv-serie heeft óóit de herfst zo enorm goed weergegeven als ATWT. Veel bruin, vallende blaadjes, hout. Eigenlijk was het 365 dagen per jaar najaar in Oakdale. Dat wilde ik ook. Hoe ellendig de buitenwereld namelijk misschien soms ook is, binnen is het altijd gemoedelijk en warm, dat idee.
En op de momenten dat je dan tóch uit huis moet, is wederom de herfst the best place to be. Want in tegenstelling tot ieder ander seizoen, kan je écht zelf beslissen hoe koud je het gaat hebben. Extra sweater aan, laagjes. En zonder dat ‘t zo fris is dat je ballen eraf vriezen of dat je ín een ventilator wil wonen vanwege de hitte. Dat eerste herfstbriesje, de eerste nacht met ‘t winterdekbed en de eerste Pumpkin Spice Latte bij de Starbucks van het seizoen. Dat zijn de momenten waarop ik op m’n gelukkigst ben en altijd zou willen blijven. Maar omdat ik heus weet dat die optie niet tot de mogelijkheden behoort, houd ik me maar gewoon vast aan het feit dat het volgend jaar wéér herfst is. En het jaar daarna. En het jaar daarna. En het jaar daarna. 