De pubertijd was een verwarrende periode voor mij. Want tsja, ik wist heus dat jongens mijn loketje waren, maar goed, die hing ik dan weer niet direct aan de muur thuis. Hoewel ik dankzij Titanic een goed smoesje had, want voor de buitenwereld was Leonardo DiCaprio een briljant acteur zei ik. In werkelijkheid hing ie natuurlijk op mijn kamertje omdat ik natte dromen van hem kreeg. Anyway, ik dwaal af.
Het punt dat ik hiermee namelijk wilde maken is dat ‘t grootste gedeelte van mijn zolder behangen was met de presentatoren en presentatrices van RTL 4. Als ik ‘s morgens m’n ogen opendeed was Viola Holt de eerste die ik zag. Of misschien Hans van der Togt, kan ‘t ook zijn geweest. De eerste echte commerciële tv-zender van Nederland was als een soort obsessie voor me in die tijd. En vergeet niet, we hebben het hier over de prehistorie hè? Niks internet. Ik belde voor één gulden per minuut naar de RTL Clublijn. Steeds weer om fotokaarten en stickers te vragen. Of ik schreeuwde het uit van enthousiasme als ik een fax achter Manon Thomas zag verschijnen op televisie met mijn tekening of brief erop. Op het moment dat de eerste computer z’n intrede deed in ons huishouden, maakte ik elke week een document met de actuele lijst van de sterren van RTL 4. Ik overdrijf oprecht niet dat ‘t mijn leven was.
Van videobanden tot boeken. Maar ook pakken vla van Telekids en ‘t Goede Tijden, Slechte Tijden Party Quiz-bordspel. Niet alleen spaarde ik het allemaal, het moest óók als een soort expositie uitgestald worden in mijn allereigenste RTL 4-museum in de Achterhoek. De schaarse keren dat ik daadwerkelijk naar de tv-studio’s in Hilversum mocht, voelden als de beste dagen van mijn leven. Omdat je als twaalfjarige nauwelijks ergens welkom was, moest ik het in ‘t begin doen met De 5 Uur Show en Rad van Fortuin. Maar langzaam klom ik op naar de grote studio’s in Aalsmeer. We gingen naar Monte Carlo, Liefde op het Eerste Gezicht en de Hans Kazàn Magic Show. En je begrijpt: het duurde niet enorm lang voor ik de droom kreeg om als volwassen Eric uiteindelijk zelf óók bij RTL 4 terecht te komen.
Dus werden de brieven die ik naar een willekeurige medewerker van de RTL Publieksservice schreef steeds gerichter. Zo vond ik een antwoord terug in mijn RTL-multomap met antwoorden als ‘door een studie te volgen aan de School voor de Journalistiek’ en ‘dat ligt er een beetje aan wat jij verstaat onder een goed salaris, maar je verdient meer dan modaal.’ Het originele materiaal is helaas niet bewaard gebleven, maar het zal ongetwijfeld een kansloos vragenvuur zijn geweest over hoe ik later bij RTL 4 zou willen werken en welke manier daarvoor het snelste was. De ene keer vroeg ik het onder het mom van een spreekbeurt, dan weer voor een kennis of een vriend. Alleen maar omdat ik als de dood was dat ze gek van me zouden worden bij RTL, om vervolgens nooit meer terug te schrijven. Terwijl ze me in werkelijkheid álles stuurden waar ik naar vroeg.
Uiteindelijk werd het dus die opleiding Journalistiek in 2001. Toen al niet met het idee om diepgravende journalistiek te bedrijven, maar omdat het mijn ingang bij RTL 4 zou zijn. En dat werd het dus ook. Want terwijl RTL 4 het mooiste logo uit het geschiedenis had (die met dat zwarte blokje en dat boogje), begon ik eind 2004 aan mijn stage bij Barend & Van Dorp. Daar was mijn studiebegeleider het overigens totaal niet mee eens, die wilde dat ik bij de lokale omroep zou beginnen. Nou niet dus. Want waarom zou je ergens anders starten als het doel al lang en breed bepaald is? Ik maakte die eerste zes maanden stage vol, smachtend naar meer avonturen. Maar ja, die zouden niet langer bij RTL 4 zijn. Want Frits en Henk gingen naar Talpa. En ik hopte vanzelfsprekend mee.
Inmiddels weten we allemaal hoe dát avontuur verliep: de zender Talpa stopte na twee jaar en dat betekende voor mij meteen een enkele reis terug naar RTL 4. Daar maakte ik als redacteur eerst nog een seizoen Idols, om vervolgens in 2008 mijn echte grote tv-liefde tegen het lijf te lopen: RTL Boulevard. In de vijftien jaar die volgden zijn we elkaar regelmatig uit het oog verloren, maar heb ik het als redacteur, via verslaggeving en eindredactie geschopt tot deskundige. Dat ik sindsdien ook met mijn smoeltje óp de televisie verschijn is vanzelfsprekend een droom die uitgekomen is. Eentje die zo’n dertig jaar in de maak was.
En toch, hoe bijzonder het ook is dat je zo’n ogenschijnlijk onbereikbaar doel bereikt, ik ben altijd met m’n beide uit de Achterhoekse klei getrokken voetjes op de grond blijven staan. Zou ook echt niet anders willen, want ik heb genoeg mensen om me heen plotsklaps zien lijden aan de zogenaamde Ziekte van Belangrijkheid. Die een bepaalde status ontlenen aan hun werk. Of zichzelf volledig uit het oog verloren zijn. Sommigen herken ik simpelweg niet meer terug. Terwijl ik mijn werk goddank met een knipoog kan bekijken. Inclusief zelfspot en ‘t vooral niet te serieus neem allemaal.
Maar dat neemt niet weg dat ik af en toe nog terugdenk aan die kleine Eric op zijn kamertje. Met soms een gevoel van trots. Ik besef me dat er veel mensen zijn die in me geloofden op de momenten dat ik ‘t zelf minder deed. En ja, ik heb misschien op bepaalde momenten een tikkeltje geluk gehad, het was vooral intens en héél hard werken. En volhouden. Want het leven is vrij simpel: als je niet droomt, hoe kunnen ze dan in hemelsnaam ooit uitkomen?
Vandaag begint RTL 4 aan een hedendaags hoofdstuk. Met een kakelverse jas. Een nieuwe look. Een frisse wind. Of hoe je het ook zou willen noemen. Niet alleen RTL 4 overigens, alle RTL-zenders in Nederland zien er nu hetzelfde uit als de overige RTL-takken van Europa. Voor de herkenbaarheid. Ik vind het prachtig. Want het staat voor eenheid en verbinding. Voor familie. En zo vóelt het voor mij ook echt. En de bedoeling is om uiteindelijk een grotere slag te kunnen slaan tegen al het tv-beperkende geweld uit Amerika. Want dat de ouderwetse televisie het intens lastig heeft, is geen geheim. En of het medium altijd blijft bestaan, ik heb geen flauw idee. Maar ik hoop er in ieder geval nog lange tijd onderdeel van te zijn. Wie van ons beiden dan ook als eerste zijn laatste adem uitblaast. Go RTL!